Een vreemd kind

Het is een vreemd en fascinerend kind, mijn Maus. Hij ligt vaak wakker 's nachts. Als baby al. Altijd vrolijk. Dan draait ie wild, schopt tegen het voeteneind, en babbelt hij halve zinnen. Of het begin van een zin, of het eind van een zin. Omdat ze gewoon ergens in zijn hoofd beginnen en pas halverwege naar buiten komen. Of andersom.

En 's ochtends als we wakker worden houdt hij zijn ogen stijf dicht. En wanneer ik dan zeg: "Kom Maus, we gaan ontbijten," antwoord hij steevast met:

"Ik kan je niet zien, hè?"

"Waarom niet?"

"Ik heb mijn ogen nog dicht."

"Doe ze maar open jochie "

Het is fascinerend, mijn zoon nummer 3, hoe volledig anders zijn hersens werken. Hoe de wereld daarin zich herhaalt en herhaalt. Waar wij een weg zien ziet hij een rotonde. Waar wij een deur zien ziet hij de pin waar de klink mee vastzit. 
Ik heb geloof dat hij alleen de dagelijkse dingen begrijpt, je schoenen aandoen, om 8 uur je jas aan, vandaag geen broodjes mee, dat soort dingen, maar dat hij ze begrijpt zoals ik kleuren begrijp.
Niet inhoudelijk.
Ik bedoel... Hoe leg ik dat uit?
Ik zie, achteraf, wel dat sommige kleuren niet bij elkaar passen, maar ik begrijp het niet. Van te voren weet ik het nooit. En eigenlijk snap ik ook niet waarom we vinden dat sommige kleuren niet bij elkaar passen. Misschien vanwege dezelfde reden waarom sommige combinaties van tonen niet harmonieus zijn.
 

Ik merk dat wanneer ik Maus en zijn reacties probeer te begrijpen, zoals nu, dat ik dan altijd verdwaal in een poëtisch landschap van metaforen, terwijl ik bij mijn andere jongens, wanneer ik over ze nadenk, een kamer vol redenen en drijfveren aantref.

Het is een vreemd en fascinerend jochie.

Of had ik dat al gezegd?